Rapport: als de overheid niet thuis geeft: mensen- en kinderrechten van gezinnen onvoldoende beschermd bij huisuitzettingen

Reacties

• • Astrid Rijff
  • 1675421395

  Wat mij opvalt in het dit rapport zijn 2 punten:
  
  1: Uit alle informatie die we verzameld hebben, blijkt dat rechten die ouders volgens internationale verdragen hebben niet goed in Nederlandse wetten en regels staan. Rechten van kinderen staan bijna nergens in Nederlandse wetten en regels. Dit heeft grote gevolgen
  
  (hier kan ik veel van vinden en over schrijven, maar deze zin spreekt voldoende voor zichzelf.
  
  2: uit de adviezen komt naar voren: dat in de fase voorafgaande aan de uithuiszetting kinderen moeten betrokken worden bij consultatieprocessen. Ze moeten gehoord worden. Het belang van het kind staat voorop.
  
  Ik vraag mij af of deze betrokkenheid wel in het belang van het kind is, en wat er dan besproken word. En hoe word omgegaan met dit kind (er van uitgaande dat deze gesprekken met professionals worden gevoerd die ervaren zijn om leeftijdsadequaat met kinderen om te gaan) als zijn gevoelens niet van toepassing zijn en de uithuiszetting toch door gaat.
  Vanaf welke leeftijd is dit advies, aan welke kwalificatie moet de persoon die dit uitvoert voldoen? Het rapport geeft mijnsinziens hier een advies dat een nieuw probleem creëert namelijk: niet noodzakelijke stress bij het kind. Welke kindermening kan zorgen voor het stoppen van een huisuitzettingen, maar zijn niet gangbaar? Heeft niet ieder kind een school waar hij of zij heen gaat? Moet dan ieder kind aangeven dat hij gebonden is aan zijn school?
  
  Aan de rechten van kinderen moet meer waarde worden gehecht, en deze moeten duidelijker worden omschreven in Nederlandse wetten en regels, hier ben ik het volledig mee eens.
  Over de rol van het kind zelf kan een veel concreter advies worden gegeven, door bijvoorbeeld een leeftijdsgrens aan te geven, en aan te geven welke invloed de mening van het kind kan hebben.